Bill Hawkins

Przeciętnego wzrostu mężczyzna o szczupłej sylwetce, przez co wydaje się wyższy niż w rzeczywistości. Włosy rzadko przycina co skłaniać myśl może w tę stronę, że do fryzjera chodzi raczej rzadko. Ciemne kosmyki często sięgają linii wyraźnie zaakcentowanej żuchwy. Oczy ma głęboko osadzone, duże, jasnoniebieskie. Wydatne policzki, duże usta. Twarz dość charakterystyczna, jakby były za nim listy gońce, to byś go od razu po mordzie poznał.  Wygląda na nieco starszego niż w rzeczywistości. Wysoki, bez młodzieńczego wdzięku uroczych, nastoletnich chłopiąt; spojrzenie może zbyt zaczepne jak na jego charakter. Blady, jak na miejsce, w którym przyszło mu żyć- nie przepada za słońcem.

Ach, opowiem Wam o Billu. Nigdy się przesadnie nie denerwował. Zawsze był spokojny, nie unosił się niepotrzebnie. Nie to, co jego młodszy brat, narwany jak dzik podczas rui. Nie, nie. Psyche i osis jego tańczą ze sobą, jednak dyskretnie, w tajemnicy spotykają się, najczęściej nocą, by nikt nie widział. Profanacja sacrum jest u Billa ukryta, nieśmiała, nie wychylająca się. Ale jest. Silnie zakorzeniona, siedząca wygodnie w głębi serca, duszy i umysłu. Niehermetycznie, brutalnie pojmuje świat, który jest bardziej skomplikowany niż byśmy chcieli. Wiecie, jak na takich mówią? Cicha woda. Tak, to chyba dobre określenie, jeśli chodzi o tego gościa. Usilnie nie przywiązuje się do ludzi może podświadomie bojąc się ich utraty. A może po prostu im nie ufa? Och, nie wiem. To wszystko jest takie zawoalowane… Ten starszy Hawkins chyba sam nie wie do końca, w którą stronę chciałby podążać w życiu. I gdyby chociaż był rozdarty pomiędzy sercem a rozumiem, a nie jedną myślą a drugą!  Wiedzieć musicie, że to wszystko nie znaczy jednak, że William jest nietowarzyski. Nie jest odludkiem i czasem nawet lubi innych ludzi. Wcale nie jest gburem siedzącym w swoim ciemnym pokoju. W końcu, czy ktoś o takich oczach może być zły? 

Wszystko było w porządku, dopóki Jackson Edwards nie postanowił wykupić ziemi Hawkinsów.

Życie mieli spokojne. Posiadali nawet pieniędzy na tyle wystarczająco, by posłać Williama na studia prawnicze do Michigan. Niespełna dwudziestoletni wówczas jeszcze chłopak z pewnym żalem opuścił rodzinne strony nawet nie wiedząc, że nie będzie miał do czego wrócić. I to szybciej, niż się spodziewał.
Niespełna dwa lata po jego wyjeździe farmę Hawkinsów odwiedził znany w wyższych kręgach (i już niebawem tych przeciętnych) handlowiec i biznesmen, Jackson Edwards. Zaoferował grosze za wykupienie ziem należących do rodziny. Wmówił staremu Hawkinsowi, że lepszej oferty niż on, nikt im nie zaproponuje. Że ziemia stanie się wkrótce jałowa, niezdatna do niczego. Nic nie wspomniał o złożach ropy, która powoli, niewielkimi krokami stawała się rzeczą wyjątkowo cenną. Pieniądze rodziny szybko się skończyły, tak samo jak studenckie życie i dalsza edukacja Williama. Wrócił jednak zbyt późno, by uczestniczyć w pogrzebie ojca, który zmarł na zawał z żalu, że dał się tak oszukać, i nie jest w stanie utrzymać żony ani zapewnić możliwości edukacji dzieciom. Nie miał im nawet czego zostawiać po sobie. Bill nigdy sobie tej nieobecności nie wybaczył.
Razem z bratem sprzedali resztki dobytku, matkę zostawili u rodziny jej siostry a sami wyruszyli szukać szczęścia i zemsty. Bez pieniędzy jednak o to trudno.
Nie zamierzali przebywać w Albuquerque tak długo. Nie zamierzali nawet odrobinę namieszać tak, jak to zrobili. Jak William zrobił. Starszy Hawkins zaprzyjaźnił się z jednym z mieszkańców obskurnego hoteliku, w którym przyszło im się zatrzymać. Starszy mężczyzna, może nieco zdziwaczały. Na tyle, że zdołał przykuć uwagę starszego Hawkinsa. Wygadał się o tysiącu dolarów ukrytym w szufladzie stolika nocnego w jego sypialni. Przechowywał je dla członka lokalnego gangu. Plan był prosty. Upić biednego mężczyznę do nieprzytomności, odprowadzić do pokoju i sprawdzić, czy rzeczywiście ma pieniądze, o których mówił w sekrecie. Miał. W szufladce, zawinięte pakowym papierem i związane sznurkiem. Bill długo się nie zastanawiał. Upewniwszy się, że mężczyzna śpi twardym, pijackim snem zabrał pakuneczek. Niestety, nie upewnił się wystarczająco. Zamykał szufladę stolika, kiedy mężczyzna otworzył oczy i nawet po pijaku, od razu domyślił się, cóż miało miejsce. Zaraz zebrało mu się na krzyki, więc Hawkins musiał go uciszyć. Na zawsze. Doskoczył do pijanego szybko, by wyciągnąć sięgnąć następnie po poduszkę i siłą przygnieść nią twarz mężczyzny do łóżka. Wierzgał się próbując walczyć do końca. W końcu przestał, jednak William odczekał jeszcze kilkanaście sekund, by tym razem być naprawdę pewnym. Potem już tylko musiał spakować z bratem rzeczy i wynosić się z miasta jak najszybciej, by nikt ich nie znalazł.
Jeszcze kiedy studiował w Michigan poznał Titusa Smitha. W jednym z zadymionych lokali, pełnym szklanek z alkoholem i mężów uciekających od swych żon. Dlatego właśnie postanowił, że w drodze do Meksyku zatrzymają się w Old Whiskey, by móc się ogarnąć.