Kościół + plebania

Kościół położony w starszej dzielnicy Oldwhiskey. Urząd sprawuje tu pastor Elias Wilkins, który dba by ciągle coś się tu działo. Prowadzi zajęcia z trudną młodzieżą, organizuje zabawy, koncerty gospel ze swoim chórem, akcje charytatywne...kościół tętni życiem!
Przyjdź tu i oddaj pokłon naszemu Panu! HALLELUYAH!

redakcja--->

Gigi powinna wracać do domu. Było już grubo po siedemnastej i ktoś musiał pomóc ciotce się wykąpać. ktoś, czyli ona.
To życie wciąż ją załamywało. Nie była przyzwyczajona do usługiwania innym, a już na pewno nie do mycia ich stóp, przepłukiwania sztucznych szczęk i czesania rzadkich, wypadających włosów. Wciąż ją to trochę brzydziło.
Panie Boże, ukróć cierpienia ciotki i pozwól jej pójść do siebie. Tam będzie szczęśliwsza. Modliła się, ale kiedy otworzyła oczy, dotarło do niej, że życzyła tego ciotce, bo sama się chciała od niej uwolnić. Jakie to było okrutne! I złe! Odkąd tatuś jest w więzieniu mogła polegać tylko na tej staruszce, która przygarnęła ją do siebie bez szemrania w spadku zapisała nawet to zapyziałe mieszkanko an Giselle Gilmore. Była niewdzięczna. I wiedziała o tym.
- Boże, nie chcę iść za to do piekła - jęknęła pod nosem i oparła głowę o złożone ręce.

Tymczasem pastor stał w większej grupie i dziękował swoim chórzystom za owocną próbę. Nauczyli się dziś razem utworu "Awesome God" i wychodził im rewelacyjnie.
- Dobrze kochani, widzimy się jutro o tej samej porze. Z Bogiem ! - pożegnał się i zszedł z chóru
Złapał się za gardło i kaszlnął cicho. Trochę dziś nadwyrężył głos a jutro też próba!
Miał jeszcze dziś mnóstwo zajęć. Musiał zajrzeć na swój profil na facebooku by odpisać zbłąkanym w wierze nastolatkom, poodpisywać na swojej stronie internetowej 'Wirtualny Pastor" no i posprzątać kościół.
teraz jednak przyszedł czas na modlitwę. Ukląkł w ławce i zaczął modlitwę w absolutnej ciszy.

Po policzkach dziewczyny popłynęły łzy wielkie jak grochy. Była taka zagubiona. nie wiedziała, co ma ze sobą robić. Po pierwsze musiała chyba przeprosić Boga i ciotkę, że życzyła tej starej Gilmore śmierci.
W końcu wstała, otarła łzy i wyszła z ławki. A przynajmniej taki miała zamiar, bo lekko przymknięte powieki ze zmęczenia nie zauważyły, ze ławki są ze sobą połączone i właśnie o to łączenie Gigi się potknęła. Była zaspana i zapłakana, nie zdążyła zareagować w żaden sposób.
Huk rozniósł się po całym kościele, a Gigi zajęło chwilę zlokalizowanie, co ją najbardziej boli. Chyba głowa, którą sobie właśnie rozcięła na czole. Po tych paru sekundach ciszy, które zapadły, kiedy rozbrzmiało echo po uderzeniu jej czaszki w posadzkę rozległ się płacz. A raczej zawodzenie i wcale nie ciche.
Limit nieszczęść Gigi został właśnie przekroczony. Miała oficjalnie dość.

Pastor musiałby być głuchy, by nie usłyszeć tego łomotu, a potem rozdzierającego płaczu. Zresztą...miał słuch jak nietoperz, był Mistrzem Plotek w tym mieście, a to wymaga słuchu jak nietoperz!
- Na Boga! - przejął się, podbiegł do dziewoi i pomógł jej wstać - Nic Ci nie jest, dziecko? - spojrzał zmartwiony na jego czoło
- Ach, trzeba to opatrzyć - rzekł troskliwie - Jak się nazywasz? Mam wezwać pogotowie ?

Gigi, wciąż płacząc, już trochę ciszej, rozejrzała się dookoła, zupełnie zdezorientowana. Ujrzała przed sobą twarz pastora i ze wstydu, że tak się wywróciła i rozbeczała, ją wessało. W sensie, wessała powietrze i przez chwilę nie oddychała.
- Co? Nie! Przepraszam, ja bardzo przepraszam - zaczęła dukać i się podnosić, chociaż lekko jej się kręciło w głowie. - Muszę wracać do domu, do mojej ciotki - powiedziała pospiesznie. Pastor Wilkins dbał o swoich wiernych i znał często ich sytuację życiową - pewnie wiedział, że starej Gilmore trzeba co jakiś czas zmieniać pampera i że robiła to córka jego młodszego brata.

Istotnie, znał sytuację Giselle i uważał ją za wyjątkowo przygnębiającą. Tak młoda osoba, obarczona takim krzyżem !
- Spokojnie, moja droga, w takim stanie to zemdlejesz po drodze i nikomu nie pomożesz - powiedział cierpliwym tonem- Jeżeli nie chcesz wzywać karetki, pozwól, że cię opatrzę i sprawdzimy czy nie będzie wymagane szycie - wyciągnął pospiesznie paczkę chusteczkę higienicznych i przyłożył jedną do czoła, gdyż krew zaczynała zalewać Giselle twarz.
- Spokojnie, uwiniemy się z tym szybko - uspokajał ją.
Odpowiedź dla sasanki17 na serwisie "Wirtualny Pastor" może poczekać !

Gigi parę razy otwierała i zamykała usta. Chciała też pokręcić głową, ale pastor zaczął wycierać jej twarz chusteczką. Dlaczego? Spociła się?
Wtedy zobaczyła krew na białym papierze i aż ją zemdliło. Nie lubiła widoku krwi, a swojej już najbardziej.
- O Jezusku! - Pisnęła i posłusznie poddała się woli pastora. - To ja może chociaż zadzwonię, żeby sąsiadka do niej zajrzała, dobrze? - Zapytała słabym głosem. Oczywiście nie mogła zadzwonić tutaj, była w domu Bozi i jego synka Jezuska!

Pokręcił przecząco głową.
- Siedź tu, bo jeszcze mi zemdlejesz - nalegał - To wyjątkowa sytuacja - powiedział stanowczo - Przytrzymaj proszę tutaj - nakierował jej dłoń na prowizoryczny opatrunek.
- Siedź tu proszę, zadzwoń do sąsiadki, a ja lecę po opatrunki. - powiedział dziewczęciu. - Nie wychodź ! - przypomniał jej

- Och, dobrze - jęknęła i znów się rozejrzała. W kościele było jedynie parę osób, które oderwały się na chwilę od modlitwy, ale kiedy wszystko ucichło, powrócili do niej.
Ale wstyd!
Gigi trzymała trzęsącą się ręką chusteczkę. Prawą się przeżegnała, poprosiła Boga, żeby jej wybaczył, że zadzwoni w kościele z telefonu komórkowego i wykręciła numer do sąsiadki. W kilku słowach skróciła wypadek i uprzedziła, że wróci później. Pani McKlusky nie była zachwycona, ale w końcu przyjaźniła się ze starą Gilmore tak długo, że mogła raz jej pomóc.
Dziewczyna oparła się o bok ławki i westchnęła. Chyba była złym człowiekiem przez całe swoje życie, że teraz tak ją pokarało.

Pastor zgodnie z obietnicą, pojawił się z powrotem, w bardzo krótkim czasie. Podszedł do Giselle i pomógł jej wstać.
- Chodź moja droga, opatrzę cię na zakrystii. Będziemy mogli spokojnie porozmawiać bez towarzystwa ciekawych oczu i uszu - uśmiechnął się i poprowadził ją do bocznych drzwi.
Tam usadził ją na krześle i zaczął przemywać rankę.
- Hmm...chyba nie będzie trzeba szyć - mruknął przytykając nasączony spirytusem gazik.

Gigi wstała z pomocą pastora i niepewnie przeszła z nim na zakrystię. Nie wiedziała, czy tak bardzo ją boli, czy ma wstrząśnienie mózg, czy po prostu się przestraszyła. O Jezusku, może wszystko na raz?!
- Och, to do... AŁA! - Pisnęła, kiedy pastor przyłożył jej jakiś mokry kawałek materiału do czoła. Nie mogło tak piec od wody, a Gigi myślała, że to właśnie to!
- To dobrze - spróbowała powiedzieć jeszcze raz przez ściśnięte gardło. - Bo muszę wracać szybciutko do ciotki Gilmore - powiedziała, uciekając gdzieś wzrokiem. Jeszcze nie wyprosiła u Boga łaski przebaczenia za życzenie śmierci tej starej prukwie.

Pastor uśmiechnął się przepraszająco. Nie chciał jej sprawiać bólu
- Już nie powinno piec... - przykleił opatrunek na rozcięcie - No ! Gotowe. Powinnaś bardziej na siebie uważać, moja droga - wyrzucił zakrwawione chusteczki do kosza.
- Może napijesz się czegoś? Ciepła herbata dobrze Ci zrobi - zagadnął do dziewczęcia

- Rzeczywiście, nie piecze - uśmiechnęła się do pastora, chociaż piekło jak cholera. Ojej, ale kłamstwo to grzech! Ale z drugiej strony to było kłamstwo w dobrej wierze - nie chciała zabierać mężczyźnie więcej czasu, miał na pewno ważniejsze rzeczy na głowie.
Chciała już odmówić, ale zawahała się. Jeśli sąsiadka poszła już do ciotki, to miała jeszcze chwilę. A pzoa tym, rozbudzi się przed podróżą autobusem. Zawsze ją usypiały, ale wiadomo, nie śpij bo cię okradną, jak powiedziała ciotka Gilmore.
- Bardzo chętnie - zdobyła się na uśmiech.

Pastor uśmiechnął się i zrobił im herbaty...ale to nie była zwykła herbata, o nie ! Robił ją z niezwykłą starannością i namaszczeniem ! Wszystko musiało się zgadzać, nawet liczba liści wrzuconych do zaparzacza !
Postawił dzbanek i nalał im napoju do szklanek.
- Nie chciałabyś może spróbować swoich sił w naszym chórze ? - zagadnął do niej z uśmiechem
Im więcej tym weselej !

Beth zastukała do drzwi plebani. W rękach miałą szarlotkę licząc, że Elias skusi się na trochę słodyczy. Od jakiegoś czasu nie widziałą przyjaciela i było barzdo ciekaw co u niego. Stałą już dłuższą chwilę pod tymi drzwiami. Zastukała ponownie, bo może jej nei słyszał za pierwszym razem.

Kochał szarlotkę. Zapach szarlotki kojarzył się pastorowi bardzo dobrze. Świadczyło to, że odwiedza go Beth Randall, przyjaciółka, w której podkochiwał się już długo, ale ta niestety wzrok miała wpatrzony w Titusa Smitha. Mógł jedynie patrzeć na nią i rozkoszować się zapachem jabłek i cynomonu, zawsze jej towarzyszącym.
- Witaj - uśmiechnął się i wpuścił ją do środka - Dawnośmy się nie widzieli.
Weszli do kuchni, w której ewidentnie brakowało kobiecej ręki.

- Widzisz czas pędzi jak szalony. Nawet nie wiem kiedy uciekają kolejne dni, ale dzisiaj już stwierdziłam, że musze się do ciebie wybrać. Stęskniałm się za twoim towarzystwem.- uśmiechnęła się ciepło do Eliasa.
Znali się nie oddziś a Beth nadal nie mogła się nadziwić jakim dobrym człowiekiem był pastor. Popołudnia spędzane w jego towarzystwie należały do tych najprzyjemniejszych w jej życiu. No i kiedy Elias nie widział, to zawsze przyglądała się temu przystojniakowi ukradkiem.
- To co porabiałeś ostatnio?- usiadłą z talerzykiem szarlotki na kanapie podwijając nogi pod siebie.

Uśmiechnął się do niej rozanielony. Uśmiechnęła się! Kochał jej uśmiech ! Stęskniła się za nim! Był taki szczęśliwy !
- Ach....tu spotkania trudnej młodzieży, tu próby chóru, to odpowiadanie na "Wirtualnym pastorze" , nabożeństwa, zbiórki charytatywne i tak mi minął czas. Życie mi przecieka przez palce. - westchnął i wychyliwszy się, sięgnął jej ust
A tak serio, to sięgnął tylko w wyobraźni, a tak naprawdę siedział dalej i wzdychał
Mięśniakiem i przystojniakiem nie był, miał 11-letnią córkę...No i przede wszystkim nie był Smithem.

czyli jak zwykle zabiegany i zapracowany. Powinieneś trochę zmniejszyć tempo. Wypoczywać więcej.- Beth lekko go napominała ale robiła to z uśmiechem i Elias wiedział, że te jej "połajanki" wynikają tylko i wyłącznie z troski o niego. Nie wiele miała tak bliskich osób jak on. Czasami jej myśli zbaczały w niebezpieczne rejony ale zaraz je odganiała, bo przecież Elias nigdy na nią nie spoglądała w TAKI sposób.
-Gloria w szkole? Nadal twardo trzyma się planu by iść na medycynę?
Pochyliła się by sięgnąć po herbatę i w tym samym czasie dekolt jej sweterka odchylił się pokazując skrawek błękitnej, koronkowej bielizny. Wyprostowała się i ponownie uśmiechnęła.

Momentalnie zaschło mu w gardle. Myśli, które przemknęły po jego głowie, nadawały się jedynie do ocenzurowania. 
Spojrzał na nią nieco nieprzytomnie.
 - Tak...medycyna...jasne - wybełkotał, a potem potrząsnął nerwowo głową - tak, na medycynę ! Nadal chce na medycynę ! 
Dlaczego kobiety idealne (czytaj Beth), zawsze wybierały umięśnionych, głupich buców?

- To dobrze. Jest zdolna i inteligentna, oczywiście po tatusiu, to na pewno doskonale sobie poradzi na takich studiach.- Beth była pewna, że Gloria będzie prymusem na studiach tak jak i teraz. Nie znała jej matki ale i tak była przekonana, ze dziewczynka inteligencję odziedziczyła po Eliasie.
Beth czasami miała ochotę wsunąć rękę w czuprynę Eliasa. Tak jak teraz, więc żeby przypadkiem się nie zbłaźnić nabiła na widelczyk kolejny kawałek ciasta i włożyła do ust, na wpół przymykając oczy. Lubiła szarlotkę prawie tak samo jak Elias.

Kto wie, co by się wydarzyło dalej. Wszak Elias zauważył kawałek szarlotki w kąciku jej ust. Ledwie się jednak wychylił a światła pogasły. Taaaaakie sztampowe.
-Chyba....chyba korki wysiadły - odrzekł głos w ciemnościach.
Po chwili Beh usłyszała huk przewracanego krzesła, syk bólu, aż nagle zapanowała światłość ! W postaci zapalniczki.
Elias doczłapał do skrzyneczki i zanotował, że korków nie wybiło.
- Chyba jakaś awaria... - jak pech to pech. Mogł spędzić trochę czasu z Beth, a teraz ona pójdzie, bo awaria prądu! GOD WHY?
- Zapalę parę świec - rzekł zrezygnowanym tonem

- Elias? Nic ci się nie stało?- zapytała zaniepokojona, kiedy w ciemności rozległ się huk upadającego krzesła i syk bólu.
No tak awaria prądu. Tylko teraz tego brakowało? I co będą tak siedzieli po ciemku? Nie żeby jej to jakoś tam przeszkadzało, ale dziwnie tak rozmawiać z kimś jak się jego twarzy nie widzi.
-Świeczki. Tak to jest genialny pomysł.- Beth kiwnęła głową z aprobatą i objęła rękami jedną z poduszek na kanapie przytulając się do niej.
-NA pewno nic sobie nie zrobiłeś?- upewniała się z troską widząc jak pastor zapala świeczki.

Niedługo skromna plebania była cała w świeczkach.  Jakże romantycznie ! Tylko teraz ani internetu, ani telewizji, nawet w mikrofali nic się nie odgrzeje ! Nawet herbaty nie zrobi !
- N-nie. Wszystko w porządku - rzekł pijany ze szczęścia, Nie wyglądała, jakby miała zamiar pójść!
Rozsiadł się obok niej na kanapie, powstrzymując galopujące myśli
- Cóż...nie wiem ile to potrwa. Nie mam możliwości zrobienia ci niczego ciepłego. - powiedział niepewnie - Wino może?
brzmiał jak zboczeniec