Hotel "Rosie"

<--- Ulica główna

Przepuścił pannę Taylor w drzwiach do hotelu. Sleepy nie zamierzała otwierać oczu, może co jakiś czas pyszczek w ziewnięciu. Mannowi nie przeszło nawet przez myśl, że ktoś może wziąć Emily za kogoś ważnego dla Winfreda. Siostra, może ktoś więcej. Zresztą, to miasto jest dziwne. Był zwyczajnie uprzejmy.
- Dziękuję za pomoc i towarzystwo. - odezwał się kiedy stali już w holu. Skinął lekko głową, a odłożywszy walizkę chciał już przejąć psiaka.

Uśmiechnął się i skinął głową z odrobiną podziękowania pod zamkniętymi powiekami. Zwrócił się do recepcjonistki zamawiając jakiś pokój. Nie marudził. Miał ochotę zerknąć na listę gości, ale na to będzie musiał jeszcze trochę poczekać. A gdy przejmie hotel, będzie mógł robić za mistrza zła, w końcu stanie się posiadaczem wszystkich kluczy. Po jakimś czasie zaniósł bagaże do swojego lokum, które po krótkiej chwili opuścił udając się za pracownikiem budynku gdzieś dalej, aby omówić szczegóły przyszłej transakcji. Pożegnawszy się ostatecznie, wyszedł na miasto.

z/t

Jestem ciekawa czy Zach kiedykolwiek dowie się o tym, że to wszystko, co w tym momencie wyczynia Jamie, a może... Irene? Jest jedynie świetnie przemyślanym spektaklem życiowym, który nie raz i nie dwa miał miejsce w życiu kobiety. Zapewne musiałby wiele czasu z nią spędzić albo obserwować z pozycji osoby trzeciej, by dojść do fascynujących i zadziwiających - według niego - wniosków czy też odkryć prawdę.
Teraz jednak połknął haczyk i niosąc kufer, towarzyszył kobiecie, krocząc powoli w stronę Rosie. Zdążył jej pewnie powiedzieć o co poniektórych, ważniejszych budynkach - poczta, biuro szeryfa, spożywczy i targu, jako znanym miejscu.
- Stąd wszędzie będzie miała pani blisko, pani Irene. - co brzmiało dla niego zabawnie. Bo znacznie szybciej i lepiej byłoby mówić do niej po imieniu. - Może nie jest to tak zachwycające w swoich standardach, ale najważniejsze by się wyspać i mieć dobrą... atmosferę. - tak, o to mu chodziło, najpewniej.

Doprawdy, urocza z niej istotka była. Sam Bennett nawet zdawał się być w swoim zachowaniu nieco spokojniejszy, bardziej wyluzowany. Nie żeby się denerwował w jej towarzystwie, ale po prostu nowa osoba i nieufnie do niej się podchodzi, więc teraz było względnie dobrze.
- Irene. - poprawił się, uśmiechając lekko. Cóż, nie zdarzało mu się uśmiechać szeroko, od ucha do ucha wręcz. Lekki uśmieszek, czający się w kącikach ust powinien wystarczyć, w zupełności.
- No, dokładnie. Wystarczy, jak dopilnujesz, by jutro już zdążyć na jakiś pociąg czy wysłać jeszcze dzisiaj telegram. - oznajmił, ni to dumnie, ni to ze znużeniem, podchodząc do recepcji.
Och, skoro już on miał czynić honory, to pewnie poinformował właścicielkę, jaka jest sytuacja i zapłacił kilka centów za noc w jednoosobowym pokoju. Nie widział, żeby była z kimś, a i sam Bennett nie kwapił się, żeby wylożyć więcej.
Gdy dostał klucz do jej tymczasowego pokoiku, podał go kobiecie.
- Zaniosę ci to do pokoju - machnął ręką, aby szła przodem.

Cudowna aktorka!
Postawił gdzieś nieopodal krzesła kufer i przeciągnął się ledwo widocznie. Cóż, nie miał nic więcej do roboty, więc stwierdził, że mógłby się ulotnić. Nie chciał kobiecie przeszkadzać, a i sam miał swoje rzeczy do roboty.
Spojrzał na nią, unosząc brew i poprawił koszulę.
- Ach, mieszkam na obrzeżach, ale często kursuje w centrum miasteczka. - wyjaśnił z uśmiechem, mniej więcej opisując dom, w którym mieszkał. On się tego nie wstydził, nie było czego. Nie wszyscy mogli sobie pozwolić na luksusy prawda. - I wątpię, żeby miało ci się nie udać, Irene. - mrugnął do kobiety - Poradzisz sobie, ale w razie czego wiesz, gdzie mnie szukać, no nie?

Trzymać kciuków nie powinien. Wszak, zamiast szczęście to pech przynosi. Takie przesądy czy też zabobony ludzie głoszą, to oczywiste.
Tak czy siak - Zachary, człowiek poczciwy, uczciwy i dobry dla całego świata (co brzmi komicznie dla samej autorki), poczuł się chyba od dłuższego czasu naprawdę doceniony. Nawet jeśli słowa kobiety były sprytnie przemyślaną kwestią dla niej jako aktorki, to i tak zrobiły na nim wrażenie, bo pewnie o to jej chodziło.
Uśmiechnął się na jej słowa (nuż, może i pierś wypiął w dumie nieznacznie?) i skinął głową.
- Drobiazg. - odparł swobodnie i odwrócił się w stronę drzwi, z zamiarem wyjścia - Być może do zobaczenia. - dorzucił, pożegnał się i poszedł.
Jak na dżentelmena przystało!

/zt