Namiot dla zarażonych #1

- Po przeskoku -

Już dwa dni od momentu jak to wszystko się zaczęło. Wszystko idzie w tempie Gema Tenzen, a co się tyczy niemieckiego techno, w jego rytmie wymiotowali pacjenci. Nie miałeś przerwy między jednym, a drugim rzygiem. Ach cóż za synchronizacja! Co jakiś czas jakaś pielęgniarka przeciskała się między łóżkami, zbierała co naprodukowali pacjenci i przynosiła nową wanienkę. Od tych dwóch dni, nie było mowy o spokojnym śnie. Chyba tylko podczas kilkunastominutowej przerwy przy dyżurce. Siedziała właśnie w takim miejscu głową opartą na ręce. Miała założony za ucho ołówek, którym kreśliła przed chwilą coś na kartce. Zerknęła w górę, kiedy jakaś pielęgniarka wspomniała jej o aktualnym stanie pacjentów. Musiała zrobić ten obchód, sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Z daleka zauważyła mężczyznę, który czyta książkę pacjentce. Miał owinięte usta jakąś szmatką, w której pewnie było mu niewygodnie. Zanim wstała z miejsca, wzięła jeszcze dodatkową maseczkę, zakładając swoją na usta i ruszyła. Jakichś dwóch ludzi zajęło się cuchnącym do potęgi chłopakiem od Kinkaida, musieli wymieniać całe legowisko. Nie miał szczęścia.
- Proszę. - powiedziała do Evansa podając mu maskę. Musiała sprawdzić jak się miewa Chloe, dlaczego by nie zacząć obchodu od niej? Prawdę powiedziawszy, marzyła o tym, aby wrócić do swojego gabinetu i być na posterunku.

Witamy w piekle. Powinno się zawiesić taką tabliczkę nad namiotem. Zadaniem całego personelu oraz osób krzątających się tam i z powrotem jako pomoc było przywrócenie ładu i spokoju w mieście. Chwała za odwagę dla wolontariuszy. Milton chciała się oderwać od miejskiego życia? Proszę bardzo. Zmienić plakietkę "Witamy w Old Whiskey!". Obchód skończył się jak zwykle. Zapisała uwagi na notatniku, który był teraz nieodłączną częścią garderoby, trzymany w dużej kieszeni fartucha. Wyszła na zewnątrz chcąc usiąść w dyżurce, nie zauważyła pana Darcy'iego, który pojawił się w okolicy. Wyrzuciła rękawiczki, umyła starannie dłonie, zdjęła maskę sprawiając, że włosy będące w lekkim chaosie musiały zostać szybko przeczesane dłonią. Właśnie wtedy go zauważyła.
- Pan Darcy? - podeszła do mężczyzny, miał przy sobie jakąś torbę. Promnitz powiedział jej wcześniej, że jego przyjaciel wyjechał, ale niebawem wróci z pomocną dłonią. - Szczepiona za dziecka, dbano o mnie medycznie, surowice wzięłam, ręce mam czyste. - mówiła przejmując od Corneliusza medykamenty. - Co my tu mamy... Przepraszam za zuchwałość. - Powinni podejśc razem do dyżurki, w której nie cuchniało żadnymi świństwami, nie było możliwości zarażenia, bo miejsce odkażono. Idylla.

- Dobra, to ja panu jedną wstrzyknę. - powiedziała wyciągając strzykawki na blat prowizorycznego biurka. Musiała później zliczyć ile osób pomagających znajduje się w namiocie. Miała nadzieję, że dla każdego starczy i jakoś to pomoże w tym całym zamieszaniu. Nie pytała się nawet o pozwolenie, tylko podwinęła rękawy koszuli jeszcze troszkę wyżej niż były i wkłuła mu się strzykawką w skórę. - Bolało? - zapytała jakby był dzieckiem. Nawet spojrzała na niego trochę w taki sposób. - Pan się szczepił wcześniej? - zadając kolejne pytanie biegała już wzrokiem po różnych miejscach w dyżurce. Odnalazła wacik i przyłożyła do kropki powstającej na skórze Corneliusza.
- Miał pan rodzinę w Old Whiskey? Mogłabym sprawdzić spis. - poinformowała uprzejmie. - Ach, jak minęła podróż? - zapytała zerkając na niego z pełnym wyszczerzem na twarzy jakby właśnie nie była w środku armagedonu.