Namiot dla zarażonych # 2

Poderwała się w górę zawisając nad łóżkiem Alphonse'a. Chwyciła chłopca za nadgarstki pilnując, aby nie robił sobie krzywdy. Przeczuwała, że wpadnie w panikę, będzie płakał, Bóg wie co jeszcze, ale nie spodziewała się takiej reakcji zrzucania winy na siebie.
- To-o nie twoja wina. - Pewnie go to nie przekonywało. Ją by nie przekonało. - Oni też byli chorzy, to nie twoja wina. - powtórzyła starając się położyć jego ręce po bokach tułowia.
- Nie wybieramy sobie długości życia i nikt za to nie odpowiada. - Chyba zbyt dosłownie, ale przecież był bardziej dorosły niż niektórzy ludzie, z jakimi miała do czynienia. To mieli pisane? Odejść? Uparcie, bez pożegnania z synem, zapominając o nim? Judith ufała, że w ostatnich chwilach swojego życia uświadomili sobie błąd w rodzicielstwie, który polegał na poświęcaniu zbyt małej uwagi chłopcu. Doktor trzymała jego dłonie nie wiedząc co powiedzieć, co zrobić dalej. To była chyba najgorsza chwila od momentu rozpoczęcia tej cholernej epidemii.

Gryzła się z myślami co zrobić. Co powiedzieć. Pustka w głowie, nic, żadna myśl nie napływała jej do głowy. Chłopiec robił się coraz to bardziej niespokojny.
- Chodź do mnie. - powiedziała puszczając nadgarstki chłopaka i chcąc go przytulić. Nic, że był cały w krostkach, już praktycznie zaschły. A tam epidemia.
Nie mogła mu niczego obiecać, nie mogła zapewnić o niczym. Serce jej się łamało, ale nadal czuła się jak robot przeznaczony do trudnych zadań, które trzeba było wykonać bez mrugnięcia okiem.

Przytuliła go do siebie mocniej głaszcząc wolno po plecach. Nie chciała żeby płakał, ale co mogła poradzić? Westchnęła pozwalając mu się wypłakać. Pierwszy raz poczuła, że to co robi może być dla kogoś dobre, może faktycznie się przydać, uratować życie, któremu na tę chwilę nie była pisana dobra przyszłość.
- Nie będziesz sam. - powiedziała w końcu po kilku minutach. - Ja się tobą zajmę. - Zamknęła oczy, czuła się spokojna. Jakby to co powiedziała, co zamierza zrobić było właściwe.
- Zamieszkasz ze mną, przy lazarecie. - Pójdziesz do dobrej szkoły, sama też będę cię uczyć różnych rzeczy. Nie zastąpię ci rodziców, ale będę się starać żebyś nie czuł się sam. Samotność to taka straszna trwoga.

Została z Ogórkiem do czasu aż się nie uspokoił. Niezależnie od tego jak długo to trwało, musiała i chciała zostać przy nim. Może nie zdawała sobie sprawy jak te kilka słów zaważą na jej życiu, jaka to odpowiedzialność. Na pewno nie będzie musiał niczego odpracowywać. I nie będzie mieszkał w lazarecie, ale przy lazarecie. A to różnica! Promnitz obiecał jej przecież mieszkanie, prawda? Jej drobna chatka całkowicie się nie nadaje. Być może Edward coś z tym zrobi, zamieszka tam. Jeśli wcześniej nie wyjedzie. Judith będzie musiała odbyć rozmowę z pastorem, dowiedzieć się co zrobić dalej. Obietnic się dotrzymuje, szczególnie takich.
Siedziała przy Alfonsie jeszcze chwilę po tym jak zasnął. Poprawiła koce przykrywając go odpowiednio. Musiała sprawdzić co dzieje się w drugim namiocie. Ile tak trwała przy blondynku? Czas nie grał roli. Nie patrząc się na nikogo, wróciła do swoich obowiązków.

[z/t] ---> [Namiot #1]