Namiot dla zarażonych # 2

Wszyscy mieli ręce pełne roboty, a dzielny Ogórek chciał nawet pomagać!
- Na razie musisz wyzdrowieć. - powiedziała przykrywając go tą narzutką. Dzieciaki płakały, wrzeszczały, Johny srały, Amaranty śpiewały, Josephy rymowały, Pancza rzygały...
- Wrócę jeszcze. - Musiała przejść dalej, do kolejnego dziecka, którym była Gloria. Mogła sądzić, że Darcy jest stworzony do swojej roli pielęgniarki. Wyglądał wspaniale w akompaniamencie rzygów. Będzie musiała się zapytać, czy działają razem. On i Promnitz, dreamteam.
Podobnie jak przy Alfonsie, sprawdziła stan zdrowia dziecka.
- Jak się masz? - zapytała.

Mogłaby mu wtedy zaproponować kolejny raz seans hipnotyczny, może przestałby płakać zamknięty w jednym gabinecie z doktorką. Ach nie, złe myśli nawiedzały panią doktor. To zmęczenie, to zmęczenie.
Najgorsze było to, że ona kompletnie nie wiedziała co powiedzieć dziecku, które jest chore. Robiła wszystko automatycznie, jak robot. Musiała wysilić się na kilka miłych słów, które tak bardzo były im potrzebne. Przyłożyła swoją zimną dłoń do czoła dziewczynki.
- Hm... Jest takie coś, takie niedobre coś co czasem się pojawia na jakimś terenie. Lata w powietrzu i robi szkody jeśli spotka człowieka. Z jednej osoby skacze na drugą. - mówiła sama nie wiedząc co tak bredzi. - Twój organizm z tym czymś walczy, niedługo wygra. I wiesz co? Jeśli raz się z tym czymś wygrało, to już nie wraca. - wytłumaczyła najładniej jak potrafiła. Podziękowała za kompres i położyła go na czole dziewczynki.
- Jak wyzdrowiejesz to wrócisz do taty. On... Na razie nie może tu przyjść. - Jak tu jej powiedzieć, że mógłby nie przeżyć zarażony ospą? Nie mówić, Milton, nie mówić.

- Tak, właśnie... - powiedziała dziękując w duchu, że jej problem został samoistnie rozwiązany. Zbliżała się już noc, większość dzieci po takich przeżyciach powinna za chwilę zasnąć. Jak na zawołanie, oczka Glorii zaczęły się zamykać. - A ty musisz być dla taty silna. - Dziewczynka już pewnie spała, kiedy pani doktor od niej odeszła. Zerknęła w stronę pastora Evansa, który odwalił kawał dobrej roboty. Uśmiechnęła się obserwując kolejną śpiącą dziewczynkę.
- Dziękuję za pomoc pastorze. - powiedziała półszeptem mijając go w drodze po swoją torbę z lekami i strzykawkami. Pielęgniarki zajmą się dzieciakami. Ona sama musiała odwiedzić namiot dorosłych. Wstrzyknąć jednemu, czy drugiemu delikwentowi surowicę. Wyszła z namiotu, na tle ciemniejącego nieba unosił się dym z papierosa pana Corneliusza, zaczęło się powoli robić coraz chłodniej. Na szczęście.

[z/t] ---> [Namiot dla zarażonych #1]

Spieszyła do namiotu dzieci nie sądząc nawet, że wszystkie grzecznie śpią. Widziała czarnoskórego mężczyznę, który przyprowadził, a raczej wniósł dwójkę dzieci. Poleciła pielęgniarkom czym prędzej się nimi zająć.
- Pan się szczepił? Przechodził przez ospę w dzieciństwie? - zadała mu pytania, które będą się śnić po nocach. Ile to już osób zapytała tego dnia? Przynajmniej pięćdziesiąt. Musiała wszystko zapisać. Z ołówkiem za uchem, rozwianym włosem, zaspanymi oczami i burczącym brzuchem, zabrała się za sprawdzanie stanu dzieciaków. Zamoczyła szmatkę, wycisnęła ją i położyła na czole Naomi. Zaraz miała zrobić to samo z Jacobem.