PLAC - JARMARK

 [Dom Christophera Carswell'a] --->

O zgrozo! Nigdy nie wierzcie kobietom, które z uśmiechem na ustach witają cię na drodze, pozdrawiają i zapraszają do swojego domu. Już się doktor Milton naiwnie cieszyła, że ktoś w mieście chce jej podziękować za opiekę jaką wcześniej danego pacjenta obdarzyła. W istocie, tak było. Pani około sześćdziesiątki, może siedemdziesiątki zapewniała, że potrzebna jest jej specjalistka i wszystko zostanie załatwione w kilka minut. Skłamałabym mówiąc, że sprawa zajęła jej minut kilkanaście. Kilkadziesiąt, o - to doskonałe dopełnienie. Doktor Milton została bowiem poproszona o zbadanie - najpierw samej kobiety, która skarżyła się najpierw na kaszel, gorączkę, a później migrenę. O ile to pierwsze i trzecie jej wychodziło, tak drugie nie. Czoło było absolutnie zimne, ale w ten dobry sposób zimne. W połowie konwersacji okazało się, ze Judith już wcześniej leczyła panią Gateaway, jakoby na migrenę. Rozmowa przeszła tak daleko, że kobiecina wspominała coś o jej pierwszych zauroczeniach. Teraz była wdową, chociaż dzieci nie posiadała, a mąż zszedł z tego świata bardzo wcześnie. Pod koniec zrobiło się wesoło, nie wiedzieć czemu. Teraz wiedzieć, bo podczas pożegnania ze staruszką wyjawiła sekret wspaniałego soczku, który zaserwowała swojemu gościowi. Alkohol, dokładnie jakaś specjalna mieszanka. Niby rześka i zdrowa Milton czuła się w porządku idąc jedną z głównych ulic, ale kiedy miała wchodzić na plac i kierować się do lazaretu, w głowie jakoś jej się zakręciło. Zaraziła mnie migreną, tak, tak. Od tego ma tę migrenę! Przy następnym spotkaniu musiała pani Gaeraway wygarnąć, w miły sposób oczywiście, że interes jaki prowadzi nie jest korzystny dla jej zdrowia i raczej powinna sprzedawać trunki nie sobie, lecz jakimś chętnym, śmiałkom. Niekoniecznie też pani doktór. Biedna blondynka była po drugiej stronie placu, z tej strony, z której dopiero co wychodzi się z dzielnicy mieszkalnej. Również i tutaj ludzie pięknie udekorowali ulice. 4 lipca, co? Jakoś marudziła do siebie w myślach swoich zanim nie znalazła jakiejś ławki. Taż ławka była z daleka od brata! Cóż za zbieg okoliczności, bo nie chciałaby go teraz oglądać.
- O mamusiu... - szepnęła do siebie masując skronie. Położyła torbę obok siebie, głowa opadła na oparcie ławki zgniatając lekko tył czapki. I głęboko odetchnęła gapiąc się w niebo swoimi wielkimi ślepiami.

 - Mamusiu, mamusiu, mamusiu... - mruczała sobie pod nosem od chyba trzech minut jeśli mamy być dokładni. Zasunęła sobie kapelusz na oczy czując się doprawdy wyśmienicie w takim stanie w jakim się znajdowała. Zbawienny trunek! O dobra kobieta! Oda do Gateaway! Nawet sobie śpiewać, nucić zaczęła po cichu. Wszystkim, którzy przechodzili sobie obok niej machała dłonią mówiąc, że nic, a nic absolutnie jej się nie działo. Myślała teraz o tym co ostatnio wyczytała w jakiejś książce. Tytuł gdzieś jej się zagubił między jedną myślą, a drugą. Mogłaby przysiąc, że je widziała. Wolne jak ptaki, dryfujące na wietrze. Zaraz, czy ptaki dryfują? Są podniebnymi rybaki, bez skrzeli, ale cóż tam. Ważne było, że zarysował się jej przed oczami nie tyle jakiś zwierz co świątynia Snu. Wielki posąg i jakieś mniejsze głowy chodzące w tę i drugą stronę. Och gdyby jej brat wiedział co też ona teraz wyczynia! Ale nie wie i się nie dowie. Co ważne! Przecież nikomu nie przeszkadza.