Dom państwa Wright

35

Ramsay zaczął majstrować przy szkatułce, ale niestety...byl chyba za głupi aby ją otworzyć! 
Zaklął pod nosem.
-Bierzemy ją tak czy siak. -szepnął do Marcosa.
-Trzymaj, owiniemy ją w jakąś szmatę... - podał szkatłukę kompanowi, ale ten był niestety zbyt zestresowany... i bum! Szkatuła walnęła o podłogę.
UPS?

Zaczynało się tutaj robić zbyt niebezpiecznie. Marcos słyszał jak gosposia,czyżby ich tutaj trzymali całe stado, pozbyła się fircyka, który o mało co a by im plany pokrzyżował.
Już miał ciągnąć swojego kompana na dalszą eksplorację domu, kiedy swym czułym uchem wyłowił kroki niewiasty na schodach. Zaczynało się tutaj jak na jego gust zbyt tłoczno robić.
- Ewakuujemy się stąd.-wskazał na okno i popchnął Ramsaya w tamtym kierunku, po czym obaj panowie zeszli po rynnie i spokojnym krokiem oddali się z miejsca zbrodni.

zt

Służąca wpuściwszy gościa do holu, kiwnęła głową i poprosiła o chwilę cierpliwości. Pozostawiła go samego, by zaanonsować Oscarowi wizytę. Zapukała do drzwi salonu i weszła do środka, zmuszając Oscara do uniesienia głowy z nad gazety.
- Pan Winfred Mann do pana - powiedziała, oczekując na znak, czy go tu wprowadzać, czy tez nie. Oscar odłożył gazetę i wstał, prosząc przy tym, by służąca przyprowadziła tu Manna. Kiedy gość przybył do salonu, Oscar podszedł do niego i uścisnął mu dłoń na powitanie.
- Dzień dobry! - powiedział stosunkowo entuzjastycznym tonem, co na Oscara było nie lada osiągnięciem. Wskazał Winfredowi miejsce i sam zasiadł na fotelu.
Wyglądał znacznie lepiej, niż po ucieczce z Old Whiskey. Włosy miał starannie przystrzyżone, twarz ogoloną, ubrania nieskażone kurzem pustyni i błotem niebrukowanych ulic.
- Cóż cię do mnie sprowadza, Winfredzie?

Może zuchwalstwem byłoby powiedzenie, że Oscar wiedział, jednak... Cóż, nie ukrywajmy. Wiedział, że trzeba będzie wrócić do tej rozmowy. Trzeba będzie wrócić do ponurej rzeczywistości, w której jego życie zawodowe legło w gruzach, w której szaleniec mu spalił jego biuro i okaleczył jego przyjaciółkę, i tak dalej.
Usiłował o tym nie myśleć, ale niestety, od tego problem się nie rozwiąże.
Oscar westchnął i pokiwał głową, a potem nieco nerwowym ruchem potarł palcami powieki.
- Prawdę mówiąc, nie wiem, co można zrobić. Udało mi się dostać zaległe gazety ze stanu Arizona... Nie wygląda to dobrze. Wygląda nawet bardzo źle. Wszystko, co w nich napisali, to bzdury. Albo... sam nie wiem - myślenie chyba nie było ostatnio jego mocną stroną.
A może raczej moją, ale to wszyscy raczej wiedzą. Trololol.

- Wykiwali to chyba nie jest odpowiednie słowo - sprostował, zsuwając się głębiej w fotelu. Potem musiał się z niego z powrotem wychylić, by wziąć dokumnety od Manna. Przeglądał je wpierw pobieżnie, dopiero potem sięgnął do kieszonki marynarki i założył okulary na nos, by w końcu wczytać się w pierwszy dokument.
Wright wydał z siebie niby to rozbawione prychnięcie, gdy Winfred wspomniał o piciu. Nie, że narzekał. Chętnie przyjął szklankę i zamoczył usta w alkoholu.
- Ściśle, to najpierw nie wiedziałem nic. W księgach rachunkowych były odhaczone kwoty, ale nie przypisane do niczego konkretnego. Potem zjawił się ten O'Dwyer - zmarszczył brwi i skrzywił na samo wspomnienie. - Ale owszem, jestem pewien, że chodziło o leki... Tylko nie potrafie zrozumieć, dlaczego to robili. I kto dokładnie za tym stał.
Oscar przyjrzał się rachunkom za leki przywiezione w czasie ospy.
- Poinformowałem burmistrza, sądząc, że coś z tym zrobi. Zamiast tego przyszły pogróżki, a potem... - urwał gwałtownie i machnął ręką. - Więcej pogróżek - burknął i znowu się napił. Spojrzał kontrolnie na Winfreda.

- Tak. Tak, masz całkowitą rację. A jednak dobrze się z tym kryją - pokręcił głową. Burmistrz wydawał się niczym wiecej, jak dobrym pastrzem pilnującym owieczek. Sam był jak ta owca, do diabła! Takie przynajmniej odnosił wrażenie Wright. Jego sekretarza nawet nie poznał, ale z racji tego, co znalazł w księgach, chyba Baskerville był dla niego głównym podejrzanym i sprawcą zamieszania.
- Nie wiem. Nie poinformowałem burmistrza o pogróżkach, bo sądziłem, że uwinę się z robotą i sprawa będzie skończona - wzruszył ramionami. - Nie wydaje mi sie, żeby on za nimi stał. To bez sensu.
Najwyraźniej osądy Oscara i Winfreda mocno się różniły.
Pytanie o świadków było kłopotliwe. Zgodnie z życzeniem Hawtona, ksiegowy trzymał o problemach finansowych język za zębami. Miał to zrobić szybko i po cichu, a jednak wyszło na odwrót. Tak naprawdę jedyną osobą, która coś wiedziała bezpośrednio od Oscara, była panna Pines. Bardzo kłopotliwa sytuacja.
Od przyjazdu do San Francisco ich kontakt znów zaczął opierać się na listach, dość zwięzłych w dodatku. Czy było dobrze i, przede wszystkim, taktownie, znów ją w to wplątywać? Dość już się nacierpiała.
- Była... Jest pewna młoda dama. Pomogłem jej kiedyś i wymieniliśmy kilka listów - rzekł w końcu, z ociąganiem. Ważąc słowa. - Wspominałem jej o tej robocie. Ale wątpię, by to coś pomogło. To przecież moje słowa, prawnicy mogliby uznać, że pisałem to, co było mi na rękę.
Zastanawiał się jeszcze chwilę.
- Poznałem w Old Whiskey szeryfa, chyba nazywał się Storm. On był w porządku, może on by pomógł?
Chciał zaproponować Corneliusa Darcy'ego, ale dziennikarz był autorem artykułów stawiających Oscara w nie do końca jasnej sytuacji, więc raczej odpadał.

- Rzecz w tym, że ja - zaznaczył to słowo - nie mam dowodów. Nie mam nic, prócz mojego słowa. Biuro spłonęło, księgi spłonęły. Pisałem listy do burmistrza Hawtona podczas pracy nad tą sprawą, ale przecież nie mam ich kopii - pokręcił zrezygnowany głową.
- Inna rzecz, że te listy są pewnie dalej w biurze burmistrza... O ile on, lub jego sekretarz, nie dopilnował, by zniknęły.
Będzie dochodzenie. To na pewno. Czy aby już nie było? Oscar odstawił szklankę na stolik i wyciągnął rękę po plik gazet, przeglądając je i marszcząc brwi. Hm.
W tym czasie Winfred dalej mówił i w końcu padła z jego strony dość dziwna propozycja. Oscar gwałtownie uniósł głowę.
- Oszalałeś chyba - wyrzucił z siebie bez namysłu. - Słuchaj, nie chcę cię wplątywać w swoje kłopoty jeszcze bardziej - rzekł, siadając bardziej na brzegu fotela i pochylając się w stronę przyjaciela. - Z drugiej strony... Czy twój ojciec już coś wie? Nie byłby zachwycony, wiedząc, że Mann&Co może mieć problemy - westchnął. To, że jego własny ojciec na razie nic nie wiedział, było pewne. Oscar milczał przy nim jak grób, wychodząc wprawdzie na jeszcze większego nieudacznika, ale trudni.
- Ale jeśli ty pojedziesz, pojadę z tobą. Czy to nie byłby jawny dowód, że nie jestem winny?

A ktoś mówił, że było kolorowo? Oscar posłał Winfredowi tyle właśnie mówiące spojrzenie. Sam siedział teraz na fotelu obłożony gazetami i dokumentami od Manna, a w dłoni dzierżył jeszcze szklankę. W związku z tym na początek szklankę osuszył, potem odłożył gazety na stolik i znów powziął trud wczytania się w papiery.
Czy czuł się winny? Zależy, winny czego. Powstrzymał się od powiedzenia tego na głos.
- Nie. Oczywiście, że nie - spojrzał na Winniego znad okularów.
Westchnął cicho i z pewnym żalem spojrzał na opróżnioną szklankę. Czy wypicie drugiej o tej porze byłoby bardzo złe? Z drugiej strony szczyty alkoholizmu osiągał właśnie w Old Whiskey...
- Właśnie! Poznałem jakiegoś prawnika w Old Whiskey... McDonald? McGee? McConnor? Za diabła nie mogę sobie przypomnieć, prócz tego Mc. W każdym razie, może i do niego napisać? Sam nie wiem. Najlepiej będzie chyba zacząć od skontaktowania ze Stormem.
Oscar skrzywił się na dźwięk nazwiska swego oprawcy. Nie tylko swego, zresztą. Tak, obawiał się tego, że wraz z powrotem do Arizony może zjawić się właśnie on.
- Nie wiem, czy "ciekawie" to odpowiednie słowo dla naszej delikatnej sytuacji. Mojej - poprawił się szybko.

Och, jeśli Winfred chciał korzystać z pomocy prawnika gdzieś tutaj, on nie miał nic przeciwko temu. Warto było miec po prostu kilka opcji.
- Kindley to?... - uniósł brew równocześnie ze swoją świeżo napełnioną szklanką.
Co planował? On w ogóle nie planował. On ledwo podjął decyzję o tym, co spakować do walizki. Gdyby nie Helena, pewnie w ogóle nie dałby rady i wsiąkłby w podłogę, czekając na grom z nieba.
Wright wzruszył ramionami.
- Gdybym nie spotkał ciebie, pewnie musiałbym powiedzieć ojcu i jego prosić o pomoc - mruknął znad szklanki. Tymczasem młody Mann wybawił go od tej konieczności, choć nie wykluczał, że sprawa może wkrótce wyjść na jaw i wtedy lepiej byłoby, gdyby Wright senior dowiedział się z pierwszej ręki.

Pokiwał głową i nawet uśmiechnął się kącikiem ust. Mięśnie zamiast mózgu. Winfred bywał czasem zabawny! Zaraz potem westchnął, upił łyk brandy i opuścił rękę ze szklanką na oparcie fotela.
- Tak, cóż. Chyba masz rację. Możemy umówić się w biurze twojego ojca za kilka dni? To poniekąd sprawa służbowa - rzekł po chwili rozważania.
Relacje Oscara i jego ojca wydawały się nieco napięte. Po pierwsze, nigdy ojcu nie wybaczył tego wyrzucenia Rebecci, ani wysłania go na niemalże drugi koniec świata (świat, czy USA, to nie taka wielka różnica!). Ich relacja była zwyczajnie chłodna. A teraz jeszcze świadomość, że nieustannie go zawodził, bo choć pierwsze lata jego zawodowej kariery były bardzo dobre, tak potem przecież ją rzucił dla podróży po Europie. I wreszcie to przeklęte Old Whiskey.
Był niemal pewien, że ojciec był nim rozczarowany na całej linii. Nawet siostra Oscara dawno ułożyła sobie życie, nie mówiąc o bracie, a on? Tułał się z kąta w kąt, za jedynego towarzysza mając swoje wieczne utrapienia.

- Będę czekać na wiadomość - odparł Oscar i znów przechylił szklaneczkę do ust. Czuł już, jak mu z lekka szumi w głowie. Gdyby wstał, pewnie szumiałoby bardziej.
Znów wygiął usta w rozbawieniu, gdy usłyszał co mruczy Winfred do siebie. Gdy miesiąc temu zawitał w domu, jego szanowna matka załamała ręce i w trybie natychmiastowym wyrzuciła go do fryzjera. A potem kazała mu iść skroić sobie nowe garnitury.
- Hm? - spojrzał na Manna trochę nieprzytomnie. - Na stałe? Nie wiem. Teoretycznie umowa obowiązywała na minimum rok, a przepracowałem tam dwa miesiące. O ile biuro jej nie zerwie, to będę musiał wrócić... Przynajmniej na rok - westchnął z niejakim żalem.
Obawiał się, że nawet po rozwiazaniu sprawy nie będzie tam już mile widziany, a życie stanie się jeszcze bardziej uprzykrzające.