Jadłodajnia Amaranty

Usiadł przy jednym ze stolików, znajdującym się raczej gdzieś z tyłu i zamówił naleśniki. Kiedy skończył jeść postanowił posiedzieć jeszcze kilka dłuższych chwil w lokalu- mimo, że należał do jakiejś brudnej Meksykanki. Przetarł palcami kąciki oczu i zamyślił się nad tym, co dalej. Wyglądało na to, że zostaną tutaj na dłużej. Sam, z resztą, się o to postarał. Pokój w hoteliku zdążył wynająć po drodze tutaj.
Wygrzebał w końcu z kieszeni starą, pogniecioną fotografię. Im dalej był od domu tym bardziej czuł, że jest, że żyje, ma miejsce i dzieje się nieprzerwanie i niezaprzeczalnie. Powinien wyrzucić, spalić to zdjęcie pozwalając odejść przeszłości w zapomnienie, by zasnęła gdzieś głęboko w zakamarkach pamięci snem mocnym i nienaruszonym. Teraz dokąd by nie poszli, gdziekolwiek by się udali, byli u siebie. W jakąkolwiek stronę by się zwrócili z Charliem, gdzie by pobiegli, gdzie by pojechali, byli u siebie. Tak sobie wmawiali chociaż dobrze wiedzieli, że to nie jest prawda. Dwa bezpańskie psy w końcu się doigrały i musiały uciekać. I to wszystko z jego winy. Nie żałował jednak, choć powinien.
Powiódł palcem po zgięciu za fotografii i pociągnął nosem. Chyba się przeziębił przez tę podróż. Na pewno. Schował ją z powrotem do kieszeni.