MECZ #3

1!

Zbieg okoliczności. Może przynajmniej humor mu się poprawi widząc pannę Harrison w akcji? Winfred kiwnął głową do przeciwniczki, nie patrzył się na trybuny, raczej pod własne nogi. Ktoś wręczył mu kij, zawodnicy mieli wcześniej okazję nieco sobie poćwiczyć. Sędzia zdecydował, że pierwszeństwo należy się Elisabeth. I prawidłowo.
- Panie przodem. - mruknął sam do siebie podwijając rękawy biało-błękitnej koszuli w kratkę. Z czarnych spodni zwisały na pierwszy rzut oka kawowe szelki. Mann poprawił jeszcze muszkę pod szyją i mogli zaczynać.

Odbiór: 90
Strzał: 90

Och! Niedaleko jeszcze Elisabeth do tego, aby zyskać cudowne staty przy ciągłym narzekaniu na otaczający ją świat. W końcu ćwiczy żuchwę, przeponę, a dodatkowo techniki przemowy! Sprawność fizyczna i charyzma opływają w jej wspaniałości. Winfred przyjął piłkę ze spokojem, chociaż musiał podlecieć pod siatkę. Ustawił się do strzału tak idealnie, że nawet nie raczył być delikatny. Uderzył z całej siły celując na przeciwną stronę kortu. Może komuś ptak na głowę nasra, przykładowo.

Elisabeth najwyraźniej machnęła tym kijem na oślep i jeszcze siła poprzedniego rzutu zadziałała na piłkę. Tak, tak! Pstryczek w nos, prawie dosłownie, bo Mann dostał piłką między oczy. Zachwiał się, ale nie wypuszczał kija z dłoni, którym się wcześniej na marne zamachnął (ach to słońce!). Cóż za wstyd! Winfred zamiast rozpaczać zaczął się śmiać przechodząc na wybraną pozycję. Zamrugał kilkakrotnie kręcąc głową i w końcu przygotował się do obrony. To jej powinno być wstyd! A pewnie czuła przemiłą satysfakcję.

Ślepak: 1
Odbiór: 75
Serw: 90

Poleciała, ale została odebrana przez nadbiegającego Winfreda, który teraz starał się zachowywać wzmożoną czujność. Może panna Harrison upatrzyła go sobie jako ofiarę swoich niepoprawnych gierek? Może lubiła patrzeć jak inny cierpią! Zamachnął się z całej siły, wciąż sceptyczny do tego co będzie dalej, nie mógł się powstrzymać od uśmiechu ustawiając się na pozycji. Ostatnim razem jak zaserwował w podobny sposób, dostał w łeb!

Serwis: (20+30)+5*2=60

Akt agresji ze strony panny Elisabeth tylko by go uszczęśliwił oraz ujawnił prawdziwość jego wcześniejszych przypuszczeń. Piłka Trafiła w boisko obok rozjuszonej Harrisonówny. Runda druga zakończona. Jeden do jednego. Uśmiech mu zrzedł. Cofnął się patrząc na rywalkę pewnym, prowokującym wzrokiem i odwrócił się idąc na swoje miejsce. Ktoś podał mu piłkę, aby wreszcie mógł podrzucić ją w górę i odbić w stronę oponentki.

Serwis: 65

Przynajmniej się nie uśmiechał. Dobrze, że ze sobą nie rozmawiali, ani na siebie nie krzyczeli, bo mogłoby się skończyć gorzej. Ze szczególnym wskazaniem na umiejętność szczekania u obu ze stron. Winfred ponownie ustawił się na swoim miejscu, dostał piłkę i wystrzelił ją w kierunku przeciwniczki. Później cóż? Znalazł pozycję i czekał na jej reakcję.

Odbiór: 4
Serw: 65

Panna Harrison miała jakieś szczęście. Niebywałe! Trzeba było grać dalej, dlatego Winnie ponownie ustawił się do obrony i oczywiście udało mu się przechwycić piłkę. Ech, ta kobieta miała jakieś szczęście, albo to nad nim wisiało jakieś fatum. Niestety, tym razem panna Elisabeth musiała pogodzić się z porażką 3:2 dla Winfreda, który teraz właśnie zaserwował.

Odbiór: 65
Serwis: 70

Uśmiechnął się krótko, widocznie zadowolony z tego co się działo. Jednak prócz ostrego języka była też zadziorna. Czyżby się ktoś kimś zainteresował? Na razie głównym celem była piłka, którą Winfred odebrał i odbił w stronę przeciwniczki.

3:4

4:4
Runda 9
Serwis: 55 - masz szansę na odbiór!

- Pani również radzi sobie wyśmienicie! - odkrzyknął, ale w jego wypadku uśmiech był satysfakcją. Krótką, ale jednak. Zerknął po trybunach. Nie rozpoznał nikogo. Cóż. Stanął na swojej pozycji ze spokojem na twarzy, co pewnie pannę Harrison irytowało. Zagrał łatwą piłkę.

Runda 10
Serwis: 65

Co zaprzepaszczone, zazwyczaj się mści. Ktoś podał piłkę, Winfred zagrał kolejny raz wyrzuciwszy ją wcześniej w górę. Rakieta uderzyła weń z impetem i poszybowała w stronę przeciwniczki. Sam Mann niespiesznie podchodził do siatki. Ale nadal gotowy na interwencję oczywiście!

Winfred już chciał się może bronić przed lecącą rakietą, ale nie przestał iść do przodu. Ciekawe zachowanie z jej strony, ale kto nie chciałby wygrać? Znalazłszy się przy siatce, Mann zaczekał na Elisabeth. Uśmiechnął się kącikami ust, które później dotknęły wierzchu jej dłoni.
- Dziękuję za grę. Czysta przyjemność. - odpowiedział opuszczając jej dłoń i zerkając na trybuny. Kilkoro ludzi zebrało się do oklasków, ale jednak większość pozostała bierna.
- Mogę dotrzymać panience towarzystwa jeszcze chwilę? - zapytał idąc prawie ramię w ramię z Elisabeth po drugiej stronie siatki. Zostawił kij w wyznaczonym miejscu i zerknął na kobietę. Prawdopodobnie pomyślał, że się wywinie i odmówi, ale nie byłby sobą gdyby nie spróbował. Wszyscy zawodnicy, którzy skończyli swoje mecze, rundy, albo też czekali na dalszą część zabawy udawali się do ogrodów, gdzie czekał ich poczęstunek.