Plac - DEBATA

Dotarł na debatę, nieco spóźniony. No, trudno! Wyciągnął swój kajet, eleganckie pióro, które dostał od Judith na święta i zaczął notować co ważniejsze wypowiedzi i pytania. Właściwie, to musiał na nie chwile poczekać, ponieważ część z nich przegapił. No, w końcu musiał się dostosować do Canizasowej propagandy.
- Dawno i... nieprawda...- zanotował.

Na debacie pojawiła się również i Baba. Bo jakże by mogła się nie pojawiać? Ubrana w swoją starą, odświętną sukienkę, skromne perełki i kapelusik na głowie. W swojej starej, pomarszczonej dłoni dzierżyła torebkę. Łypała z niezadowoleniem na Falcone'a, o którym słyszała masę okropnych rzeczy. Kto to widział, żeby napadać z bronią o McLagen na biedne, bezbronne, uczciwe i pobożne kobiety? Na Roberta łypnęła nieco przychylniej, ponieważ lubiła Patty. Choć mogłaby ubierać się mniej krzykliwie!

Babka szybko strzeliła oczami w stronę buczących panów. A to łajdaki, a to buractwo grzeszne, z dala od kościoła zapewne trzymane, a to kurwie syny. Przenajświętsza Panienko, Boże drogi, miej mnie w swojej opiece! pomyślała. I się przeżegnała.
Odchrząknęła, chwyciła torebkę w obie dłonie i zaczęła mówić:
- Sprawa saloonu jest jasna jak słońce! Saloon, to siedlisko zła, grzechu, pijaństwa, plugastwa, chorób i innych! Podobnie kasyno! Kobiety! Popatrzcie ino, jak mężowie co poniektórych przepuszczają tam swoje, i czasem wasze, wasze! ciężko zarobione pieniądze. A nam tylko załamywać ręce i modlić się do Boga wszechmogącego, by przestali. To koniec będzie, ja zrobię co w mojej mocy, by te miejsca parszywe zamknąć! - zrobiła pauzę, aby nabrać powietrza w płuca. - To przez takie miejsca, właśnie, właśnie takie, gdzie kusi diabeł swoimi szatańskimi sztuczkami w osobie Titusa Smitha! To przez takie miejsca rodzi się chciwość, a za nią te całe afery finansowe i złodziejstwo! Miasto się nie rozwija, bo pieniądze zamiast na rozbudowę, na przykład kościoła, są przepuszczane na alkohol i grę w karty!
Aż tupnęła nogą. Czuła w swoich słowach moc bożą. Boska, niebiańska światłość na nią spłynęła, kiedy Babka stanęła tak, że słońce zasłoniła głową. Tak, tak! Miała właśnie słoneczną aureolę, która dodawała jej mocy, wiary, dobroci i animuszu.

Darcy popatrzył na Babę, przekrzywił głowę i zmarszczył brwi słuchając jej.
"Gówno"- zanotował w kajeciku.

Wtenczas, kiedy Babka Wiadro się produkowała ogarnięta boskim natchnieniem, gdzieś między ludźmi przechadzali się Kirk razem z synem. Obaj mieli pod pachami jakieś zwoje papieru. John miał też ze sobą wiaderko, w którym znajdował się młotek i gwoździe.

- Żeś powiedział, stary łotrze! - oburzyła się Baba, w ostatnim momencie gryząc się w język, żeby nie zacząć obrzucać go wyzwiskami. Musiała trzymać fason. Chciała wygrać te wybory. Dla swojego wnuczka, urwisa jednego, ale sierotki biednej, dla biednych kobiet, których mężowie, pijacy trwonili pieniądze, dla tego zepsutego miasta, by sprowadzić je na drogę dobra i porządku. Zaraz, jaki dochód miastu?! O nie, nie ma mowy!
- I gdzie ten dochód widzicie? Pożary, lazaret za mały, zapełniony wiecznie, na zarazy przygotowani lekarze nie są, leków ostatnio nawet zabrakło, budynki niektóre się sypią, przytułek trzeba wyremontować po burzy ostatniej. Jakby taki dochód przynosił, to by to wszystko było zrobione już! Tylko grzeszyć niektórym, boga w sercu nie mają! Nawet w kościele ławek brakuje. No i Hawton brał w łapę! I taki pożytek z saloonu!

- Za żadne piniądze kółko nie jest prowadzone! Modlitwa nie kosztuje! Widać, żeś pan, Pankhurst do kościoła nie chodzi- burzyła się Baba. Bo jak to tak, no jak to? - Tylko grzechy ci w głowie, dziadzie! Wam wszystkim! - pogroziła swoim starym palcem.- A Bóg to wszystko widzi, wszystkich sądzi! Mało kar na was zesłał? - "Was". Nie "nas". Baba w końcu miała się za świętą.- Choroby, pożary, nędza, ubóstwo! Przestępcy panoszący się po mieście!
Wszyscy, wszyscy kurwie syny, z jednej matki, Przenajświętsza Panienko, myślała sobie Baba. Kurwy i kurwiarze, myślała, Boże wszechmogący, przenajświętszy Panie, a ja taka biedna przy tych grzesznikach obelżywych.
- Podatki płacić będziemy, jak ludzie uczciwi! I się skończy! - tupnęłą nogą coraz bardziej zdenerwowana. Najchętniej by ich wszystkich zdzieliła po głowach torebką. Byli jednak za daleko.- Skończą się doktorowie, co to żony swoje zdradzają z szewcami i pielęgniarkami. Skończy się nierząd uprawiany po kątach- tu łypnęła wściekle na Darcy'ego, na Falcone'a i na kilku innych gagatków. Ha, ona wszystko, wszystko wiedziała. Najlepiej! - Skończy się pijaństwo na umór, zacznie życie w czystości i dobrobycie.

Kirkowie słuchali Babsztyla jednym uchem. Kirk zapewne nawet nie był w stanie za bardzo zapamiętać nawet połowy tego, co wyrzucała z siebie kobieta.
Przepchali się przez tłum, tuż pod podest, na którym stali kandydaci i zabrali się za konkrety. No, bo przecież organizatorzy zapomnieli poinformować Kinkaida, o której powinien się stawić! John postawił wiaderko na ziemi, w usta wsunął kilka gwoździ, chwycił młotek i jedną z rolek papieru i zaczął przybijać plakat do najbliższego słupa. I to plakat nie byle jaki, ponieważ był to plakat jego taty. Przybił go tak, żeby zakryć plakat Baby. "Kirk Kinkaid Burmiszczżem". Robiony z najlepszej jakości papieru, w Atlancie. Tak im powiedziano.

Kirk rozejrzał się po ludziach, zmarszczył brwi i skupił się, próbując załapać, jaki temat jest poruszany. A, podatki! Zaraz, jakie znowu podatki? O czym to babsko stare gadało? Nie spodobało mu się to. Poprawił swoją brudną marynarkę i wlazł na podium. A co! W plecach mu przy tym łupnęło, aż się skrzywił.
- Podatki? Ja wam co powiem, o podatkach. Wszyscy są równi, więc nie musimy ich płacić. Ja wprowadzę całkowity zakaz podatków- tak, Kinkaid wiedział, co mówi. W końcu całe życie migał się przed fiskusem.- I każdy! Ale to każdy będzie płacić mniej za robotę dziwek! Bo sprawiedliwość musi być!

W tym czasie John przybijał kolejny plakat. Stukał młotkiem prosto w gębę papierowego Canizasa. Niech każdy zna postulaty.

- I pozbędziem się wszystkich Indiańców- produkował się dalej Kirk będąc pewnym tego, że jest najlepszym kandydatem na stołek burmistrza. Miał najlepszy plan na to miasto i koniec, kropka. - Tych brudasów trza było pozbyć się za pierwszym razem. Raz a porządnie, a nie! Tera toporki znajdują, i co? I Gówno! Gówno, trzeba się go pozbyć! A nie po kościołach zapierdalać! - czuł dumę z tego, co mówi. Bo mówił dobrze. Nawet, jeśli dobór słów sprawiał, że umysł Szkota działał na najwyższych obrotach. Znad jego rudych włosów unosiła się para. - A w saloonie... jak to w saloonie, wprowadzę przepis prawiący o tym, że przyjęcia tam będą częściej! I wszyscy będą mniej płacić za gorzałę. A baby wszystkie do garów! Mordy zamknąć i obiad gotować! Takie porządki! I najważniejsze! - zaczął mówić głośniej, bo i sprawa zrobiła się poważniejsza.- Nowa ręka dla Michaela Storma!

- Spierdalać! Spierdalać! - krzyknął Kirk do tych, którzy go wyśmiewali. - Wynocha z dewotami! Wynocha z bogaczami co to w elicie siedzą! Krowom w dupach grzebią! - zaczął machać oburzony rękami, a jego rude włosy zaczęły przypominać płomienie. Zaraz przypomniał sobie, że tak o suchej gębie to się gadać nie da i fuknął na Johna, by natychmiast dał mu butelkę, którą również zabrali w wiaderku.
- Precz z dewotkami! - zawtórował Langley, posłusznie przybiegając do ojca z butelką gorzały. Kirk wziął ją od niego, odkręcił i chlapnął sobie zdrowo, aż mu pociekło po brodzie.
- Jak nie mogę kandydować, jak mogę?! Ty psie ścierwo! - zdenerwował się nie na żarty i... z pełnym, autentycznym, szkockim oburzeniem przylutował prowadzącemu w nochal.

- Od dochodu podatki! Od dochodu! - uniosła swoją starą rękę w górę, zacisnęła ją w małą piąstkę i zaczęła pomstować. I wtedy na scenę wlazł ten obrzydliwy, zapijaczony, brudny, śmierdzący alkoholem i wymiocinami rudy diabeł. Co za kurwi syn jeden! Łachmyta! Gnój! Pani Wiadro nie mogła tego słuchać. Będzie tu kurestwo reklamował, złodziejstwo, dobry Boże! Przenajświętsza Panienko, zabierz stąd tego grzesznego kurwibąka! Myślała, jednocześnie modląc się żarliwie.
Kobieta poczerwieniała na twarzy ze złości i świętobliwego oburzenia. Była bardziej czerwona na twarzy od pijanego Kirka, który właśnie używał swojej szkockiej pięści dbając jednocześnie o to, by nie wylać z butelki ani kropelki alkoholu- jeśli chodzi o to, mężczyzna miał doskonałą wprawę. Jak kura, mógł się kiwać we wszystkie strony, zaś ręka z butelką zawsze pozostawała w idealnym pionie.
- Pijak! Bezbożnik! - zaczęła krzyczeć Baba.